"Waar kom je vandaan?" Een ogenschijnlijk simpele vraag. Maar als die vraag me gesteld wordt, vraag ik me altijd af: Zeg ik waar ik nu woon? Of waar ik ben opgegroeid? Of misschien toch waar ik geboren ben? Voor sommige mensen geldt voor alle of ten minste twee van de drie vragen hetzelfde antwoord, anders zouden ze zich dit alles niet afvragen. Ik ben geboren in een ander land dan waar ik nu woon. Toen we dat land verlieten, was ik bijna vier jaar oud. Ik was te jong om te begrijpen wat het allemaal inhield, te jong om me te herinneren hoe het was en te jong om naar de tradities te leven. En toch hoort een deel van de cultuur, de taal, de levenshouding voor altijd bij mij en doet me regelmatig kort stilstaan bij deze eenvoudige vraag. Het is voor mij een kwestie van verbondenheid. In welke culturen en bij welke tradities voel ik me goed? Als het aan mij lag, zou deze simpele vraag eerder moeten zijn: "Waar voel je je thuis?" Dan is het antwoord heel eenvoudig. Ik voel me thuis waar de mensen wonen die het dichtst bij me staan. Precies zo is het voor mij bij VEGA. Ik voel me verbonden met de mensen, de tradities en de cultuur van het bedrijf en ik voel me er thuis.

Tijdens een zweefvlieguitje tijdens mijn opleiding raakte ik met de personeelschef in gesprek over mijn hobby (klimmen, al dan niet in de bergen) en zijn tijd bij de para's in het leger. Al gauw kwamen we op het onderwerp hoogtevrees, waarbij hij me uitlegde dat hij al duizelig werd op een niet al te breed wandelpad in de bergen. Tijdens zijn tijd als parachutist had hij echter anders tegen hoogten aangekeken. Ik kon me moeilijk voorstellen dat iemand hoogtevrees had op een bergpad, maar niet bij het parachutespringen. De ervaringen op verheven hoogten verbinden ons op een bijzondere manier.

Toen ik bij dit geweldige bedrijf werd aangenomen, moesten mijn gezin en ik naar een andere stad verhuizen. De eerste persoon die ik ontmoette, gaf me een karakteristieke pop (Lele) die tot het cultureel erfgoed van ons land (Mexico) behoort. De pop was onderdeel van de decoratie op de dag van de opening van de kantoren. Deze opening werd bijgewoond door mensen uit andere landen en zelfs van andere continenten. Ze leerden een deel van het culturele erfgoed van ons land kennen en sommigen namen zelfs een kleine Lele mee naar huis als souvenir. De waarden verbondenheid en menselijkheid komen tot uiting in het feit dat we in staat waren om over grenzen en talen heen met elkaar in contact te komen. Dit alles hebben we te danken aan het feit dat we deel uitmaken van een inclusieve en wereldwijde onderneming, VEGA.

Wanneer we in de wereld van vandaag het begrip connectiviteit tegenkomen, denken we aan internet, sociale media, wifi, smartphones enzovoort... Misschien houden we ons zelfs bezig met het concept "transhumanisme", een theorie die voorstelt hoe een mens met het internet kan worden verbonden. In het bedrijfsleven is het menselijke aspect van de relatie die wij met klanten en cliënten delen, van cruciaal belang. Naar mijn mening is dit belangrijker dan producten en technologie, omdat de tijd en moeite die wij investeren in het opbouwen van vertrouwen en een klant-/cliëntrelatie, een effect op de lange termijn heeft. Daartoe is het nodig dat wij hun behoeften, angsten en verlangens kennen en op menselijk niveau met hen in contact treden, dat wil zeggen, dat we belangstelling tonen voor hun herkomst, geschiedenis, cultuur, enz. In april 2014 hebben mijn partners en ik in Ghana vier jaar lang onvermoeibaar gewerkt aan een aanbesteding voor een groot project, totdat we op vrijdag 18 april 2014 ons bod konden verdedigen voor een publiek van leidinggevenden, vakbondsvertegenwoordigers en managers van de National Petroleum Authority. Zoals elke zichzelf respecterende zakenman waren onze schoenen gepoetst, onze pakken gestreken, onze dassen gestrikt en ons haar gekamd - we waren klaar om ons product en VEGA zo goed mogelijk te vertegenwoordigen, en dat was te zien. Onze Ghanese chauffeur, de heer Seith, wachtte ons op in de lobby van het hotel. Hij droeg een kleurrijk overhemd en ik complimenteerde hem met zijn overhemdkeuze. Toen gingen we op weg naar het kantoor van de National Petroleum Authority. De stress en de spanning waren op hun hoogtepunt en één vraag speelde door mijn hoofd: Hoe slagen we erin met al die mensen in contact te komen om ze van onze oplossing te overtuigen? Toen ik onderweg om me heen keek, zag ik dat veel Ghanese mannen en vrouwen zo'n zelfde kleurrijk kledingstuk droegen als onze chauffeur. Ik vroeg aan de heer Seith: "Is vandaag soms een speciale dag, dat iedereen zulke kleurrijke kleren draagt?" Hij vertelde dat in Ghana op vrijdag de dresscode business-casual gebruikelijk is en dat de mannen traditioneel hetzelfde soort overhemd droegen als hij en vrouwen kleurrijke jurken, ongeacht hun sociale of professionele rang of stand. Toen wist ik het antwoord op mijn prangende vraag! Ik vroeg de heer Seith de rit zo te vervolgen dat we langs de markt kwamen, zodat we daar deze shirts ook voor het team konden kopen en besloot onze pakken en dassen te vervangen door traditionele Ghanese shirts. Nadat we de strenge verschijning van onze concurrenten, allen gekleed in pak en stropdas hadden gezien, betraden wij het strijdtoneel waar meer dan vijftig mensen op ons wachtten. De pure blijheid over het feit dat Team VEGA hun cultuur in zijn hart had gesloten, was duidelijk op de gezichten te zien en onmiddellijk voelbaar. Ze waren echt overtuigd toen ze opstonden en ons team een staande ovatie gaven. We hebben die dag harten gewonnen, we waren verbonden! Een paar maanden later bleken we een van de grootste contracten in de geschiedenis van VEGA te hebben binnengehaald, waardoor onze inspanningen om te integreren en te verbinden nog zinvoller en waardevoller bleken te zijn geweest. Connectiviteit is meer dan technologie, connectiviteit is menselijk.

Op de dag dat ik precies twee jaar bij VEGA Thailand werkte, heb ik een briefje aan mezelf geschreven. Ik ben servicemonteur en ik hou van mijn team. We waren met z'n drieën, nu zijn er nog twee - ik ben de jongste. De eerste dag dat ik hier kwam, had ik geen idee van wat de baan inhield. Ik was nerveus en bang. Ik was bang dat ik mijn werk niet zou kunnen doen of zou begrijpen. Ik was bang dat ik iemand zou zijn die te langzaam werkt. Maar mijn collega's gaven me tijd en hielpen me. Ze namen de tijd voor me! Tot nu toe heb ik veel voor VEGA gereisd en op elke reis aten we 's avonds bijna altijd samen. Nu en dan brengen we ook onze vrije dagen samen door. Als ik mijn team als een voorwerp zou moeten omschrijven, zou ik kiezen voor de VEGA-schroevendraaier. Die ziet er misschien klein uit, maar hij is heel flexibel in het gebruik en ontzettend sterk. Net als mijn driekoppige team. We passen perfect bij elkaar. In de afgelopen twee jaar lang ben ik elke dag iets beter geworden! Ook al zijn we nog maar met z'n drieën, waren er hindernissen en hadden we veel energie nodig, het is tot nu toe erg leuk geweest.

Ik hoop dat mijn broer me nu kan zien en dat hij trots op me is! 

Voor mij is het VEGA-tennistoernooi een symbool van verbondenheid. Het is erg leuk om samen met collega's van alle afdelingen een potje te tennissen en plezier te hebben en vooral om 's avonds in het bijzijn van je eigen gezin samen met collega's en hun gezinnen te barbecueën. Af en toe komt er zelfs een VEGA-pensionado langs... Ik beleef altijd veel plezier aan de nieuwe video's die VEGA over zichzelf maakt en publiceert. Die nieuwe video's kijken we altijd met het hele gezin na het eten. Terwijl ik kippenvel krijg en een brok in mijn keel, is de reactie van mijn kinderen anders: Pap, daar wil ik ook ooit werken... Dat maakt me trots! Zaterdagmorgen, prachtig weer, op naar het tuincentrum om de tuin te voorzien van verse planten. Winkelwagen vol, betaald en terug bij de auto het besef dat we er niet over nagedacht hebben we hoe alle planten samen met ons in de auto mee naar huis krijgen! Gelukkig komt er toevallig een collega van het werk langs die ons probleem meteen snapt en niet aarzelt om aan te bieden de planten in haar ruime auto thuis te brengen. Die hulpvaardigheid en verbondenheid zijn niet alleen in Schiltach op het werk voelbaar, maar ook in het privéleven.

Toen ik hier met mijn opleiding begon, voelde ik meteen verbondenheid met het grote VEGA-team. Vanaf de eerste dag was ik meer dan welkom op de afdelingen, maar ook bij de andere stagiairs. Het feit dat we niet alleen op een afdeling werden ingezet, maar ook zelfstandig samen met de andere stagiairs aan projecten werkten - ongeacht opleidingsjaar en beroepsgroep - heeft van alle stagiairs een geweldig en gezellig team gemaakt. Maar mijn peettante houdt een speciaal plekje in mijn herinnering. Zij zat toen in het derde opleidingsjaar en maakte mijn eerste maanden bij VEGA een stuk makkelijker. Ze leidde me rond in het bedrijf, vertelde me alles wat ik moest weten over de processen bij VEGA en hielp me bij mijn eerste projecten. Haar hartelijke, opgewekte en hulpvaardige karakter gaf mij het gevoel dat ik op elk moment met vragen bij haar terecht kon. Ik heb ongelooflijk veel van haar kunnen leren. Dat ik haar vandaag de dag nog steeds een zeer goede vriendin kan noemen, maakt me erg blij. Nogmaals bedankt, lieve peettante. Het is fijn je te kennen 😊.

Na meer dan 30 jaar bij VEGA loopt de verbondenheid met VEGA door het hele gezin heen. Een paar jaar geleden gaf mijn zoon me deze gele V cadeau voor mijn verjaardag: door hemzelf ontworpen en gebouwd van Lego.